First rule: look cool!

Wat een luxe, zo vaak mijn blog kunnen updaten. Wen er maar niet aan, want ik ga het vrij druk krijgen komende tijd! Al moet ik zeggen dat ik op dit moment echt in een droom(vakantie) leef. Dit weekend zijn we met een groep studenten naar Jeffrey’s Bay geweest (nr. 3 in de top 10 ‘Best surfspots in the world’). We hebben een auto gehuurd en zijn op vrijdag die kant op gereden. ’s Avonds hebben we gegeten bij Nina’s. We hebben daar heerlijk gegeten voor zo’n 100 Rand per persoon. Dat is nog geen 10 euro, inclusief voor- en nagerecht en een fles wijn. BAM!
Volgende ochtend vroeg uit de veren, want we werden om 7:30 uur verwacht bij de surfschool. We hesen ons in het pak, wat best soepel ging omdat we nog niet helemaal bezweet waren. We kregen les van zo’n heerlijk typische ‘Surfdude’ met zon-gebleekte krullen en zo’n relaxte attitude. Zijn belangrijkste les voor het goed leren surfen was: First rule, look cool! Het ging best goed: het is me gelukt om te blijven staan op de plank in de branding! Wat een kick geeft dat!!!
Na het surfen hebben we eerst geluncht en hebben toen door Jeffrey’s Bay gelopen. ’s Avonds was er een grote braai met de eigenaar van het Hard Rock Hostel, en daarna is de groep met beide eigenaren op kroegentocht gegaan. Ik ben niet mee geweest; mijn accu was helemaal leeg en sliep in 5 minuten. Volgende dag zijn we naar het Swemgat geweest. Haha, ik heb daar weer heel wat overwonnen! Het Swemgat is een plek tussen een paar steile rotsen en daarin ligt vrij diep water. De eigenaren hebben een kabel gespannen van de rots (zo’n 10 à 12 meter) naar beneden toe, over het water heen. Je moest je vasthouden aan een grote staaf, en roetsj: daar ga je! DOODENG! Je landt in het water met een grote plons en klautert weer terug over de steile rotsen. Heel fijn met hoogtevrees. Maar zoals ik zei: ik heb het gedaan!

Nu ben ik weer terug op de campus en moet ik me gaan richten op meer serieuze zaken, zoals afstuderen (redelijk belangrijk). Ik ben vorige week dinsdag naar een van de krottenwijken geweest. Ik had me voorbereid op de meest heftige scenario’s en erbarmelijke omstandigheden. In vergelijking tot mijn verwachtingen viel deze krottenwijk wel iets mee. Natuurlijk zie je kinderen met gescheurde kleren, huizen die bijna uit elkaar vallen van ellende en mensen met weinig eigendommen. Ook het feit dat deze krottenwijk zo’n 450.000 inwoners telt (Port Alfred heeft ‘slechts’ 19.000 inwoners!) is vrij heftig. Maar aan de andere kant viel het me op dat bijna iedereen een mobiele telefoon heeft, en dat veel mensen met grote sieraden lopen. Ook gaan veel kinderen in deze wijk gewoon naar school. Nu valt over de kwaliteit van deze basisscholen ook wel het een en ander aan te kaarten. Het niveau van het onderwijs ligt aanzienlijk lager dan in Nederland, en dan voornamelijk in de krottenwijken waar een schrijnend tekort is aan leerkrachten.
Maar lesgeven wordt niet mijn taak komende maanden. Ik heb samen met mijn begeleider besloten dat ik geen stage ga lopen op een basisschool. Dit is een opluchting voor mij, omdat ik niet een half jaar lang wil lesgeven hier. Dat klinkt wat apart uit de mond van een juf in spe, maar invalwerk kan ik in Nederland ook doen. Daarvoor ben ik niet de halve wereld afgereisd naar Zuid-Afrika. Ik wil hier mijn onderzoek kunnen doen, en daarbij een ontwerp achterlaten waar mensen écht iets aan hebben. Ik weet wel dat ik de wereld niet in een keer kan veranderen, maar ik draag liever bij aan de ontwikkeling van beter onderwijs, dan dat ik in dit systeem ga lesgeven. Mijn begeleider was het met me eens, en gaf me de optie om in het Nemato Change A Life- project van Jan Blom te helpen. Jan is Nederlands, maar spreekt slechts Engels met me. Hij heeft uitgelegd wat hij doet in het project: http://www.matinyanafund.org.za/
Zijn vraag aan Stenden was dat hij graag onderzoek wil laten doen naar een geschikte rekenmethode voor de kinderen van Grade 7 tot en met 12. Dat zijn kinderen van 13 tot en met 18 jaar. Deze kinderen begrijpen niet wat je zegt als je vraagt om een stuk hout van 1 meter. Ze hebben geen idee wat een meter is, en wat je ‘ermee kunt.’ Dit zegt vrij veel over het rekenonderwijs hier. Om dit niveau te verbeteren wordt hier tijdens de homeworkclasses veel aandacht aan besteed. Het is alleen niet genoeg voor de kinderen om hun diploma te behalen. Daarom is Jan wezen kijken naar methodes die hierbij kunnen helpen. Ik mag onderzoek gaan doen naar de didactiek, het aanbod en de leerwinsten van deze methodes, en daaruit de beste aanbevelen. Een uitdaging, gezien deze kinderen op het niveau zitten van groep 3 in Nederland, terwijl ze al een stuk ouder zijn!
Ik ben nu vooral bezig met vooronderzoek. Jan is op vakantie, en is woensdag weer aanwezig. Vanaf donderdag ga ik ‘echt’ beginnen, en zal ik regelmatig in de townships aanwezig zijn om mijn onderzoek uit te voeren. Ik heb er zin in, maar ik verwacht wel dat het heftig gaat worden. Ik doe het in mijn eentje, in een voor mij nog onbekende cultuur. Maar goed, daar ligt misschien juist ook dé uitdaging waarvoor ik naar Zuid-Afrika gegaan ben! :)

Groetjes!

P.S.
Funny fact:
Mijn roommate lag te slapen vrijdagochtend, maar ik brandde mijn bed al uit. Dus ik ben buiten gaan zitten met mijn laptop. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet zo snel bang ben voor dieren (dode makrelen met nietsziende ogen daar gelaten). Ik ben niet bang voor spinnen en andere insecten en ook met andere beesten heb ik geen moeite. Maar deze dag heb ik een heel andere kant van mezelf ontdekt. Ik zat dus lekker buiten in de zon, toen er ineens iets ritselde in de boom. Ik keek omhoog en zag een paar apen in de boom slingeren. Verderop zaten er een paar in de vuilnisbak bananenschillen te eten. Wat lief!, dacht ik. Ineens kwam er een op de reling van de veranda zitten op 2 meter afstand van me en keek me aan. Heel lang en heel intens. Hij ontblootte zijn tanden en kwam vliegensvlug op me af. Ik sprong overeind met mijn laptop onhandig ergens half op mijn schoot, half in mijn handen. Terwijl ik aan het rennen was voor mijn leven, heb ik mijn roommate wakker gegild (Sorry Louise!). Die apen hielden maar niet op, ze zaten steeds achter me aan en gingen bij mijn deur zitten zodat ik niet naar binnen kon gaan. Met wat hulp van de inmiddels klaarwakkere Louise hebben we de apen weggejaagd, en heb ik in mijn kamer de ramen dichtgedaan en de deur op een heel klein kiertje gelaten zodat de lens van mijn camera er nog net doorheen kon komen om mooie plaatjes te schieten. Foto’s uploaden duurt uuuuuuuuuren hier, dus ik kom er steeds niet aan toe. Binnenkort hoop ik wat te kunnen laten zien!